Η ιστορία του Ατρομήτου χρονολογείται από το έτος 1955 όταν μία παρέα φίλων που από την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο θέλησαν να ξεφύγουν από τις αλάνες του Τριαδίου και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα σε κάτι πιο οργανωμένο. Η ιδέα είχε πρωτεργάτες τον πρώτο πρόεδρο του Ατρομήτου Ευστάθιο Παπαδόπουλο που μαζί με τους Γεώργιο Παπαδόπουλο, Καβαδά Ηλία, Παπαδόπουλο Ηρακλή, Διονύσιο Παπαδόπουλο, Στεφανίδη Ιωάννη και άλλα μέλη αποτέλεσαν την πρώτη διοίκηση του συλλόγου.
Οι συνθήκες την εποχή εκείνη δεν ήταν και οι πιο ιδανικές για την εύρεση κατάλληλου χώρου προπονήσεων και αγώνων. Το πρώτο γήπεδο διαμορφώθηκε στην σημερινή θέση του ΚΑΠΗ Τριαδίου, ουσιαστικά μία κατηφορική έκταση γης φάρδους 40 μόνο μέτρων με φράκτη ο οποίος για τις ανάγκες των ελέγχων που γίνονταν από την ΕΠΣΜ μετακινούνταν μερικά μέτρα έτσι ώστε να καλύπτει την ελάχιστη απαίτηση των 45 μέτρων που όριζε η ομοσπονδία. Χωμάτινη επιφάνεια με αρκετές λακούβες αποτελούσε το κύριο γήπεδο στο οποίο αθλούνταν οι 11 όλοι κι όλοι ποδοσφαιριστές του συλλόγου, που μαζί με κανά δύο λαθραίους εθελοντές χωρίς δελτίο, ενίοτε συμπλήρωναν το ροζ φίλο αγώνα της ομάδας ποδοσφαίρου. Ο αριθμός των κατοίκων Τριαδίου το 1955 δεν ξεπερνούσε τις 120 οικογένειες και για το χωριό η ύπαρξη ομάδας φάνταζε ως θαύμα της εποχής. Το πάθος και η όρεξη όμως των ιδρυτών του έφεραν γρήγορα πολύ καλά αποτελέσματα στις λιγοστές ομάδες της περιφέρειας Θεσσαλονίκης οι οποίες δεν ξεπερνούσαν τις 80 σε Α' και Β' τοπικό πρωτάθλημα.
Το ποδόσφαιρο τότε ήταν ένα άθλημα δυνατό που στον αγωνιστικό χώρο επιβαλλόταν το πάθος και η δύναμη ενώ στις κερκίδες (απλά αναφέρεται ως χώρος πέριξ του γηπέδου), στους χώρους δηλαδή που παρακολουθούσαν τον αγώνα οι φίλαθλοι ενίοτε δεν έλειπαν ή ένταση και οι φασαρίες, ιδιαίτερα στα γειτονικά ντέρμπι. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Παπαδόπουλου Αλέξανδρου, παίχτη τότε του Ατρομήτου, σε αγώνα με τα Βασιλικά εντός της έδρας του Ατρομήτου Τριαδίου ο Βαριτιμιάδης Σάββας σε τάκλιν έσπασε το πόδι ενός παίχτη των Βασιλικών. Το γεγονός πυροδότησε ένταση μεταξύ των φιλάθλων των δύο πλευρών η οποία την τελευταία στιγμή αποφεύχθηκε με την παρέμβαση των ψυχραιμοτέρων. Είναι αξιοσημείωτο ότι την εποχή εκείνη ένας αγώνας ποδοσφαίρου αποτελούσε είδηση για την τοπική κοινότητα και οι φίλαθλοι οι οποίοι ακολουθούσαν την ομάδα ξεπερνούσαν σε αριθμό τα τέσσερα με πέντε πούλμαν κάθε φορά, ενώ απαραίτητη σύνθεση αυτού του συνόλου αποτελούσαν και οι γυναίκες οι οποίες έκαναν αισθητή την παρουσία τους με συνθήματα και φωνές.
Το 1955 λοιπόν έκανε επίσημα την συμμετοχή του για πρώτη φορά ο Ατρόμητος Τριαδίου στο πρωτάθλημα της ΕΠΣΜ.
Μετά από περίπου 8 χρόνια, το 1963 ήταν η ώρα της αλλαγής στη διοίκηση της ομάδας. Νέος πρόεδρο ανέλαβε ο Λιθοξόπουλος Νικόλαος με γενικό γραμματέα τον Περπερίδη Νικόλαο, Έφορα και ταμία τον Ευθυμιάδη Νεόφυτο και άλλα μέλη τα ονόματα των οποίων διαφεύγουν σήμερα. Αξιοσημείωτο σημείο του πάθους που διακατείχε τις ομάδες και τις διοικήσεις την εποχή εκείνη, είναι το γεγονός που συνέβη το 1963-1964 σε αγώνα με την Θέρμη (Σέδες). Όλοι πίστευαν ότι ο Ατρόμητος Τριαδίου που κατάφερε να φθάσει στον τελικό τοπικού τουρνουά θα έχανε εύκολα από την θεωρητικά ανώτερη τότε Θέρμη (Σέδες) ενώ το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε τις προσδοκίες των γηπεδούχων Θερμιωτών. Ο Ατρόμητος Τριαδίου επικράτησε της ομάδας της Θέρμης και η ένταση έφθασε στο αποκορύφωμα μετά το τελευταίο σφύριγμα του αγώνα. Οι διοργανωτές από το πάθος και την απογοήτευση της ήττας δεν παρέδωσαν ποτέ το κύπελο στους νικητές αλλά προτίμησαν να το σπάσουν για να μην τιμηθεί η νικήτρια ομάδα. Πάθος και ένταση πάλι επικράτησε με τους φιλοξενουμένους να το βάζουν στα πόδια άρον-άρον για την αποφυγή περαιτέρω επεισοδίων.
Μετά την περίοδο του 1965 - 66 αυξήθηκαν οι ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα της ΕΠΣΜ. Ο τότε πρόεδρος της ΕΠΣΜ Τουρασής Δημήτριος δραστήριος και γνώστης του ποδοσφαίρου έφερε σημαντικές αλλαγές στην οργάνωση της ένωσης και μαζί με τον Λεωνίδα Ψωμιάδη έφορο των μεικτών ομάδων βοήθησε τον Ατρόμητο σε υλικοτεχνική υποδομή, δίνοντας μπάλες και δίχτυα, κάτι που για τα έσοδα των τότε συλλόγων αποτελούσε έναν μεγάλο πονοκέφαλο. Σημαντικός αρωγός στην προσπάθεια επιβίωσης του Ατρομήτου Τριαδίου αποτέλεσε και ο Θανάσης Μαντάς γενικός ταμίας της ΕΠΣΜ ο οποίος δεν αρνήθηκε την βοήθεια της ένωσης σε κάθε λογικό αίτημα της διοίκησης του τότε Ατρομήτου.
Ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός την αγωνιστική περίοδο 1969 - 1970 ήταν το παρακάτω: Ξεκινάει το παιχνίδι του Ατρομήτου στα Κύμινα με αντίπαλο την τοπική ομάδα και τιμωρημένο τον Αλέξανδρο Παπαδόπουλο, βασικό συντελεστή στην επιτυχημένη πορεία της ομάδας. Το παιχνίδι εξελισσόταν αρνητικά για τον Ατρόμητο Τριαδίου ο οποίος έφθασε να χάνει με σκορ 2-0 15 λεπτά πριν το τέλος του αγώνα. Την στιγμή εκείνη ξεντύνεται και μπαίνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο ο τιμωρημένος Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, ποδοσφαιριστής ο οποίος δεν ήταν φυσιογνωμικά γνωστός στους γηπεδούχους και γρήγορα γυρίζει το ματς σε 2-2, ένα λεπτό πριν τη λήξη του παιχνιδιού. Δυστυχώς για τους γηπεδούχους και ευτυχώς για τον Ατρόμητο ο μοναδικός χωροφύλακας ο οποίος ήταν εκεί για την επιβολή της τάξης του αγώνα, αποχώρησε όταν το σκορ είχει διαμορφωθεί σε 2-0 υπέρ των γηπεδούχων, ενώ μαζί του αποχώρησε και ο φωτογράφος ο οποίος χρησιμοποιούνταν στους αγώνες για σκοπούς ταυτοπροσωπείας. Το 2-3 υπέρ του Ατρομήτου ήρθε με ανάποδο ψαλιδάκι του Αλέξανδρου Παπαδόπουλου, στο τελευταίο λεπτό και πυροδότησε άκρως επικίνδυνο κλίμα στις δύο ομάδες, ενώ οι γηπεδούχοι συνέλαβαν τον σκόρερ του Ατρομήτου για να τον μεταφέρουν στον φωτογράφο για ταυοπροσωπεία, έτσι ώστε να αλλάξουν το αποτέλεσμα με ένσταση προς την ΕΠΣΜ. Την μεταφορά του ανέλαβε κάποιος φίλαθλος της ομάδας των Κυμίνων αλλά στην διαδρομή ο συληφθής κατάφερε να αποδράσει και να μπει σε διερχόμενο όχημα φιλάθλου του Ατρομήτου τελευταία στιγμή και διέφυγε τον έλεγχο. Το κυνηγητό που ακολούθησε δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα για τους ντόπιους.
Αλλαγή γηπέδου Ατρομήτου Τριαδίου
Το 1976 - 1977 Ο Κεραμιδάς Παύλος παίρνει μεταγραφή στο Σχολάρι για 25.000 δραχμές και ο Θωμαϊδης Γιώργος στον Διγενή Λάκωματος για επίσης 25.000 δραχμές. Με τις 50.000 δραχμές που συγκέντρωσε η τότε διοίκηση της ομάδας ξόφλησε κάποια υπάρχοντα χρέη και το υπόλοιπο χρηματικό ποσό που παρέμεινε στην ομάδα ήταν περί τις 30.000 δραχμές. Με τα χρήματα αυτά έγινε συζήτηση μεταξύ των Ευθυμιάδη Νεοφύτου και Παπαδόπουλου Αλέξανδρου για αλλαγή του γηπέδου και την μεταφορά του στο τότε πεδίο βολής (νυν γήπεδο) της περιοχής. Την επόμενη μέρα ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος με δική του πρωτοβουλία έφερε από τα Βασιλικά τον Μουστάκα Βασίλειο ο οποίος την επόμενη μέρα το πρωί με τα δικά του μηχανήματα άρχισε σκαπτικές εργασίες. Όταν επέστρεψε ο Νεόφυτος Ευθυμιάδης από την δουλειά είδε τα μηχανήματα να σκάβουν ενώ κρύος ιδρώτας άρχισε αμέσως να τον περιλούζει. Σκέφθηκε ''δεν πιστεύω ο Αλέκος να έβαλε τα μηχανήματα να σκάβουν''. Αμέσως έτρεξε προς το σπίτι του φίλου του Παπαδόπουλου Αλέξανδρου για να μάθει τι γίνεται και ποιος πήρε την απόφαση για την έναρξη εργασιών. Εκεί ενημερώθηκε για την συμφωνία με τον Μουστάκα, συμφωνία η οποία προέβλεπε να πάρει ο Μουστάκας περί τις 50.000 δραχμές και σιγά σιγά να ξοφληθεί, ενώ το συνολικό ποσό του έργου υπολογίσθηκε σε περίπου 150.000 δραχμές. Πριν από αυτό για να διασφαλισθεί ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος έλαβε έγγραφο από την κοινότητα και τον τότε πρόεδρο Κουγιάμη Απόστολο για την παραχώρηση στον Ατρόμητο Τριαδίου 30 στρεμμάτων στο υπ' αριθμ' 3 λιβάδι.
Τα έργα συνεχιζόταν με αμείωτο ρυθμό έως το 1978 και το γήπεδο είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Ο σεισμός όμως της ίδιας χρονιάς ανάγκασε τον Παπαδόπουλο Αλέξανδρο λόγω προσωπικών προβλημάτων και ζημιάς την οποία υπέστη η οικία του να ζητήσει την αντικατάστασή του. Η διοίκηση λοιπόν της ομάδας παραδόθηκε με συνολικό χρέος 30.000 δραχμές και ένα καινούργιο χώρο για τον Ατρόμητο Τριαδίου.
Νέος πρόεδρος του Ατρομήτου ανέλαβε ο Σιδηρόπουλος Χρήστος, με Γενικό Γραμματέα τον Γραφιαδέλη Χαράλαμπο, έφορο ποδοσφαίρου τον Ιορδανίδη Αθανάσιο, ταμία τον Ευθυμιάδη Γεώργιο και άλλα μέλη. Η νέα διοίκηση έκανε συμφωνία με τον Μουστάκα να ολοκληρωθεί το γήπεδο στο ποσό των 150.000 δραχμών με την δημιουργία υποτυπώδους περίφραξης. Η έναρξη χρήσης του νέου γηπέδου έγινε κατά την αγωνιστική περίοδο 1979 - 1980. Δεν έλλειψαν οι αντιπαλότητες μεταξύ της απερχόμενης και νέας διοίκησης για τον οικονομικό απολογισμό του συλλόγου, μετά όμως από μια περίοδο έντασης οι σχέσεις αποκαταστάθηκαν πλήρως.
Τα εκγαίνια του νέου γηπέδου του Ατρομήτου Τριαδίου έγιναν το 1982 από τον πρόεδρο της κοινότητας Βενιζέλο Μιχαηλίδη. Τότε τοποθετήθηκε μία μεγάλη πέτρα μαρμάρινη όπου αναγραφόταν ''Επί της προεδρίας του Βενιζέλου Μιχαηλίδη ιδρύθηκε το γήπεδο'' ενώ ξεχάσθηκε το έργο των προκατόχων και πρωτεργατών αυτού του τεράστιου έργου. Η πέτρα απομακρύνθηκε από τη νέα διοίκηση μετά το 1983. Πρόεδρος τότε ήταν ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και πρωτεργάτης Παπαδόπουλος Αλέξανδρος. Το πάθος του και η αγάπη του για την ομάδα έφερε στο προσκήνιο ένα νέο έργο, αυτό της δημιουργίας αποδυτηρίων. Τα αποδυτήρια χτίσθηκαν τότε με προσωπική εργασία των Παπαδόπουλου Αλέξανδρου, Καβαδά Ηλία, Δόσπρα Βασίλειο, Βαριτιμιάδη Σάββα, Καγιόπουλο Παναγιώτη. Για τα αποδυτήρια εκλήθη η διοίκηση να πληρώσει τότε 13.000 δραχμές για ΙΚΑ και η πληρωμή έγινε υποχρεωτικά μετά την κλήση του προέδρου στην Διεύθυνση του ΙΚΑ. Η κοινότητα τότε δεν στάθηκε αρωγός στο πλευρό της ομάδας για τη νομιμοποίηση του κτίσματος και από τότε δεν βρέθηκε λύση για την νομιμοποίηση του κτίσματος των αποδυτηρίων με συμβούλια που εναλλάσσονται για περίπου 26 χρόνια έως και σήμερα το έτος 2010. Ο Παπαδόπουλος Αλέξανδρος έχοντας προσφέρει ένα τεράστιο έργο στον ΜΑΣ Ατρόμητος Τριαδίου εκλέχθηκε το 1984 ως αναπληρωτής πρόεδρος στην ΕΠΣΜ όπου υπηρέτησε στην θέση αυτή μέχρι και το έτος 2010, όταν και απεσύρθει από την ενεργό δράση.
